-
مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم - مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
بازدید امروز : 6156
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
پسر شیر جـمل شیر و یل کربـبلاست او ز گفتار و عمل در دو جهان بی‌همتاست سیـزده ساله ولی همچو بزرگـان بالـغ آنچنانی که شـنـید از همه جـلـل خالـق
: امتیاز
|
 |
 |
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
نورِ چشمانِ حسن عشقِ مجسّم شده‌ای بینِ کـاشـانۀ ارباب چه محـرم شده‌ای قاسمی قاسمِ عـشقی و لطافت به نظـر مثلِ مولایم علی، شاهِ دو عـالم شده‌ای
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت سیدالشهدا با حضرت قاسم علیهم السلام
این تن غرقه به خون مصحف و قرآن من است این عزیز دل زهرا و حسین و حسن است خونِ سر آب وضو، سنگِ عدو مهر نماز اشک در دیده و خون جگرش در دهن است کاش یک بار دگر اسم عمو را می‌برد حیف کز خون دو لبش بسته، خموش از سخن است
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
آن که اینگونه به خون قامت او غلتیده است سیزده بار زمین دور قدش گردیده است به رکاب حسرت بوسیدن پایش باقی‌ست این نهالی ست که بر سرو، قدش بالیده است
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
عـشق حـسین از ازل خلاصۀ دین او طعـم عـسل می‌دهد مرگ در آئین او سوخته در نار عشق هستی پروانه‌اش مثل کـریـمان همه بر در میـخـانـه‌اش ذکـر کـریـمـش دهـد بـر قـلـمـم آبـرو عِطر حسن می‌دهد هُـرم نفـس‌های او ذکر رجزهای او شعر خوش لا فتی‌ست سر به سر آئینۀ شیر جمل مجتبی‌ست رفـت ولی مـادرش آه ز دل می‌کـشید پشت سرش زینب از گریه امانش برید رفت به شام بـلا بر سر نـیـزه سرش در دل گودال غم مانده به جا پیکرش
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
ای گدایان رو کنید امشب که آقا قاسم است تا سحر پیـمانه‌ریز کاسۀ ما قاسم است یادمان باشد اگر روزی بقیع را ساختیم ذکر کاشی‌های باب‌المجتبی یا قاسم است از همان روزیکه رزق نوکران تقسیم شد کربلای سینه زنهای حسن با قاسم است این کریمان به نگاه خود گره وا می‌کنند آنکه عمری درد ما کرده مداوا قاسم است گوسفندی نذر او کردیم و حاجت شد روا آنکه نامش می‌کند کار مسیحا قاسم است روی ابرویش اگر تحت الهنک بسته حسین در حرم زیباترین فرزند زهرا قاسم است نعره زد: ان تنکرونی ریخت لشکر را بهم وارث شیر جمل شاگرد سقا قاسم است مرد نجمه بود و صاحب خیمه شد در کربلا سایۀ روی سر مادر به هر جا قاسم است با اشاره هر کجا می‌گفت: یا زینب ببین آن سر عمامه بسته روی نی‌ها قاسم است چونکه قاسم بود بین گرگ‌ها تقسیم شد یوسف پاشیده ازهم بین صحرا قاسم است
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
سیزده ساله جـوانی که گل باغ ولاست قمر نجمه و شمس الشرف کرب وبلاست نور او ناب تر از رنگ عقیق یمنی است پرورش یافتۀ مکـتب ناب حـسنی است طینتش نور و لبش کوثر و قدش طوباست نـوۀ حـیـدرکـرار و عـزیـز زهـراسـت نـور از روی جـبیـنـش به فلک می‌تابد مهـر ایـمان و یقـیـنـش به فـلک می‌تابد نوجوانی که به پیران جهان راهبراست یم ایثار و وفا را صدفی پُر گهـر است داشت جامی به کف از جام وفا زرین‌تر اشتیاقـش به شهادت ز عـسل شیرین‌تر بغـض پنجه به دل و راه گلویش می‌زد بس که او بوسه به دستان عمویش می‌زد گـفت دانی به شما عشق و ارادت دارم ای عـموجان به دلم شوق شهادت دارم ای کریمی که کرم هست تو را عادت و خو با من ای جان عمو حرف نرفتن تو مگو هر دو نـذر حـرم دوست متاعی کردند هر دو با ناله و گریه چه وداعی کردند همه دیـدنـد مه چـاردهی سر زده است با نقابی که به رویش زده او آمده است آمد و جن و ملک را به تـماشا انداخت کوه طوفان زده را یک تنه از پا انداخت بس که بر میسره و میمنۀ لشگر تاخت همه را یـاد ابـرمـرد جـمل می‌انـداخت کوفـیان بار دگر حـیله و نیـرنگ زدند وای از آن لحظه که بر او همگی سنگ زدند با همان دست که برجسم حسن تیر زدند شب پرستان به تنش نیزه وشمشیر زدند موج زد لشگر و دیدند دگر قاسم نیست استـخـوانی به تمامی تـنـش سالم نیست عشق می‌گفت حسین بن علی را، بشتاب یک صدا گفت عمو قاسم خود را دریاب باغـبان دیـد گـلـش پـرپـر و پامال شده بسملی روی زمین بی‌پـر و بی‌بال شده ای وفایی چه بگویم که حسین از آن دشت با تن او به چه حالی به حرم بر می‌گشت
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
هست قـالـو به لـبش گر که بلا می‌آید از سـمـا نـعـره لا حـول و لا... می‌آید داده با هُرم عطش خنجر خود را صیقل رجز اوست نهـفـته به کفِ شمـشیرش اَلفرار است فقط هر طرف شمشیرش ذوالفـقـارست بحق، لایقِ این شه زاده رفت میدان که دگر، جان عمو حفظ شود این شده حرف پدر، جان عمو حفظ شود باز یک نقطه پر از نیزه و خنجر شده است پیکـرش حـرف دلم را به معـمـا آورد غــربـتـش بـاز غـمِ آل عــبـا را آورد گو به زینب که دوباره به برش طشت آرد
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت قاسم علیه‌السلام قبل از شهادت
دوش در خیمه‌اش از غصه نجاتم دادند تـا فـدایـش بـشـوم بـرگ بـراتـم دادنـد بیخیال همه‌ام حضرت او را عشق است قاسمم من که به یل های عرب هم رده‌ام با همین سن کـمم مرشد این میـکـده‌ام اشـهــد أنّ حـسـیـن بـن عـلـی ثــارالله
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت سیدالشهدا با حضرت قاسم علیهم السلام
پیش نگـاه مضطر من دست و پا مزن در موج خون، کبوتر من دست و پا مزن عـطر مـدیـنه مـی‌وزد از زخـم‌های تو آئـیـنـۀ بــرادر مـن دسـت و پــا مــزن اینسان عمو مگو که کار از عمو گذشت ای بـسـمل برابـر من دسـت و پـا مزن خون می‌چکد ز پهلو و بازو و سینه‌ات زخمی‌ترین چو مادر من دست و پا مزن دشمن دوبـاره دید که من گـریه می‌کنم ای وای عـلی اکبر من دست و پا مزن
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
هر چه بر ما می‌رسد یا از کریمان می‌رسد یا که از ذرّیه و از نسلِ ایشان می‌رسد بی‌کرامت روی قولِ دیگران دلخوش نکن با کرم بر هر گـره امـدادِ آسان می‌رسد می‌شود تکلیفِ ما روشن به دستانِ کریم پشتِ دربِ خانه‌اش رونق فراوان می‌رسد چنگ زن بردامنِ پاکِ حسن با اعـتـقاد با نگاهش نعمتِ بی‌حد چو باران می‌رسد لحظه‌ای غافل نشو از قاسم ابن مجـتبی از عنایاتِ پسر؛ الطافِ پنهـان می‌رسد می‌کند قـسمت میانِ گـریه کُن‌ها کـربلا قاسم است و زیرِ چترش دل به سامان می‌رسد روضه‌های حضرت قاسم تماشایی‌تر است از لبم گاهی حسن گاهی حسین جان می‌رسد این پـسر انگـار دارد دو پـدر باشد بجا گر بگویم غیرتش بر شاهِ مردان می‌رسد هم حـسیـنی باشد و هم مجـتـبایی تا ابـد از کـنارِ مرقـدش بوی شهیدان می‌رسد
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
پا بر زمین مکوب، عمو در کنار توست این سرو قد خمیده که دار وندار توست ای مــاه سـیـزده شـبـۀ دشـت کــربــلا مـاه شـب چـهـاردهـم بـی‌قـرار تـوست دل بُردن از امام و سـراپا عـسل شدن این کار کار بی‌هنران نیست، کار توست «لاتجزعی» بخـوان و برو تا خود خدا وقتی بهشت این همه چشم انتظار توست من فکـر می‌کـنم که خدا از در بهشت هر چه کلید ساخـته در اخـتـیار توست ای جان فـدای نغمۀ «ان تنکـرونی»ات هر کس شهید عشق شود از تبار توست حتی به بنـد کـفـش تو باید دخـیل بست این بند بـاز مـانـده گـره یادگار توست دارد زره به قـامـت تـو گـریـه می‌کـند حـتی کـلاه خود تو هم داغ دار توست قاسم شدی که روی زمین قسمتت کنند این تـکـه‌های تن سـنـد افـتخـار توست در کـربـلا ضـریح بـرایت نـسـاخـتـنـد در سینه‌های مردم عاشق مزار توست
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت قاسم علیه‌السلام قبل از شهادت
من را پدر به دست عمو داد و بعد از آن با یک نفر خوشم که همان است جان من شیـرینیِ محـبت او چـیز دیگری است احـلا مـن الـعـسـل شده ورد زبان من بـایـد وصـیـت پــدرم را عـمــل کـنــم هر چه به جز فـدا شدن من، زیان من شـمـشـیـرها بـریـده بـریـده مـرا کـنـید مـظـلـومـیِ حـسـین بـریـده امــان مـن گـلـبرگ‌های جـسم مرا پخـش کرده‌اید شـادم از اینکـه آمـده وقـت خـزان من
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
سـیــزده ســالـۀ امــامِ کــریــم شــده آمــاده بــلای عــظــیــم رفت و افتاد روی پای حسین بوسه می‌زد به دستهای حسین سوخـتـند از غم و کباب شدند هر دو از گریه خیسِ آب شدند گـریه در حالت عـطش کردند آن قدر گریه تا که غش کردند گـریـه‌هـای عـمـو مـکـرر شد تـــشــنــۀ دیــدنِ بـــرادر شــد زیر لب روضۀ حسن را خواند قاسمش را به سینه‌اش چسباند جلوی خیمه، جان تازه گرفت آخـرش از عـمو اجازه گرفت اذن میـدان گرفت و عازم شد نـوبـت نـعـره‌هـای قـاسـم شـد حـال باید خودی نـشان می‌داد دشت، را یک تنه تکان می‌داد وقـت برچـیـدنِ هُـبَل شده بود فأنا بن الحسن؛ جـمل شده بود هـمـه گـفــتـنـد آمــده حــیــدر پـســر پـــورِ ارشــدِ حـــیــدر هـرکه افـتاد سـوی او گـذرش ازرق و هر چـهـار تا پسرش هـمـه بر روی خـاک افـتـادند غرقِ در خون، هلاک افـتادند نعره می‌زد، علی مع الحق را کـنـد از ریـشه نـسل ازرق را وقت رزمـش قـمـر، بلـند شده مـادرش نـجـمـه سربـلـند شده فـخـر دارد به خود تـمام حرم که شـده نـذر اهـل بـیـت کـرم طالب مرگ، بین لشگر کیست؟! دید دشمن، حریف قاسم نیست حیله شد چاره، دوره‌اش کردند همه یک باره، دوره‌اش کردند ابرویش بین جنگ، زخمی شد سرش از تیغ کین، زخمی شد ضربِ شـمـشـیر نانجـیـبی، آه بر سرش خورد و گفت: یاعماه از روی اسب، دور از حضرت بر زمین خورد با سر و صورت تا صدا زد، سواری از خـیمه مـثـل بازِ شـکـاری از خـیـمه آمد و اشک، از دو دیده فشاند قـاتلش را به قعـر دوزخ راند رفـت بـالا صــدای فــریـادش آمــدنــد اشـقــیــا بـه امــدادش بسکه مرکب به رفت و آمد بود شـد هـوا نـاگـهـان غـبـار آلود بود دشـت از غـبـار مـالامـال وسط دشت، نجمه رفت از حال عمّه اش در حـرم زمـین افـتاد بر روی خاک، با جـبـین افتاد چه گذشت آن وسط؟! نمی‌دانم روضه را بـازتـر نـمی‌خـوانم داشت قاسم به خاک می‌غلطید شـانـه‌هـای حـسـین می‌لـرزیـد در دهان تا زبان، تکان می‌خورد دنده‌هایش تکان تکان می‌خورد آه... آخـر بـه دوش مـولایـش بر زمـیـن می‌کـشـیـد پاهـایش غرقِ خون، وصل یار، شیرین بود سرّ احـلی مِن العـسل این بود
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
دشمن شناس بود و سربازِ بی‌بـدل بود فـرزندِ بی‌مـثـالِ جـنـگـاور جـمـل بـود شمشیر می‌کشید و سر روی خاک می‌ریخت مثـل عـلیِ اکـبر در رزم، بی‌مـثـل بود ارثـیـۀ پـدر بود عـشقِ عمو حـسـیـنش در کربلا شد اثبات، عشقی که بی‌خلل بود ترسیده بود دشمن! چون در کشاکشِ جنگ هـمـواره کارِ قـاسـم، آوردنِ اجـل بـود هر کس که در جدالِ با این دلاور افتاد مستأصل و پریشان، دنبال راهِ حل بود تاریخ غبطه خورده، أِن تُنْكِرُونی‌اش را اینکه همیشه حرفش، همراه با عمل بود یک عمر مثلِ قاسم؛ در نزد «حاج قاسم» طعم خوشِ شهادت، «أحلی مِن العسل» بود!
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
نجمه در خیمه پریشان شدنت را چه‌کند یک حرم چاک گریبان شدنت را چه‌کند گـفت دنـبالِ تو عـمـه چـقـدر مـاه شـدی حسرتِ مثلِ حسن جان شدنت را چه‌کند سعی کردم که نفهمند چه شد با تو، عمو قـدِ عـبـاس نـمایـان شـدنت را چـه کـنـد بی زره رفتی و عـباس به قـربانت رفت حال ای حنجـره قربان شدنت را چه‌کند اینقدر چگ مزن روی زمین پیشِ حسن پـدرت دست به دامـان شدنت را چه‌کند دیـدم انگـشت به دنـدان شـدن لشکـر را مانده بود اینهمه طوفان شدنت را چه‌کند کاش می‌شد که نفـهـمـند یتـیـمی که نشد نیـزه هم مانـد خـرامان شدنت را چه‌کند خوش دلـم بود عـزیـزم ضربـانـم باشی نـوجـوانم نـشـد آخـر که جـوانـم بـاشـی
: امتیاز
|
 |
|
مدح امام حسن مجتبی علیه‌السلام در شب ششم محرم
نام اعظم نه فقط عشق مسلّم حسن است بهترین زمزمه‌ها نغمۀ جانم حسن است آنکـه تـا آمـده بخـشـیـده و از روز ازل شده آقای کـریم هـمه عـالـم حـسن است بعد یا فـاطـمـه اول از عـلـی دم بـزنـید بعـد یا حـیـدر کـرار مُـقـدّم حـسن است سر این سفره چه خوب است نشستن دارد آب از این چشمه بنوشید که زمزم حسن است صاحب و بانی هر روضه خود فاطمه است آنکه در بزم حسینش زده پرچم حسن است اولین گریه کن خـون خـدا فـاطمه است دومین گـریه کن ماه محـرم حسن است ششـمـین شب شده و سـائل دست حسنم حَسَنیه است حُـسنیه و ذکرم حسن است
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
دشمنانش همه درمـانده و نیـرنگ زدند به تـلافی جـمل، ضربه هـماهنگ زدند دوره کـردند، دویـدند سـویش با عجـله دستهای که همه جا، پای ولا لنگ زدند یوسف نجمه، نقابش به روی خاک افتاد گرگ‌ها بر بـدن زخـمی او چنگ زدند پهلویش بوی حسن داشت، بوی فاطمه داشت تیغ بر فرق سرش قـومِ نظر تنگ زدند جای یک جرعه فقط آب، هزاران ضربه بر عزیزی که شده تشنۀ از جنگ زدند نجمه ماند و دل خون؛ تا که پس از ساعاتی شعـله بر چـادر آن مـادرِ دلـتنگ زدنـد
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال سیدالشهدا علیه‌السلام بالای سر حضرت قاسم علیه‌السلام
بـه جِـلــوِه آمــده‌ای بـا رُخِ نــقـاب زده چه کس به قرص قمر اینچنین حجاب زده ز ریشْ ریشی تحت الهنک مشخص بود که روی بند تو را با چه اضطراب زده صـلاة ظـهــر تــجـلـی نـمــوده‌ای امــا رخ تـو طـعـنه به رخـسـار آفـتـاب زده دهان هر که تو را خوانده طفل می‌بندی کــدام بـی‌ادبـی حـرف بـی‌حـسـاب زده چه مـست آمـده‌ای با لـب ترک خـورده عــسـل بـه ذائـقـه‌ات آتـش شـراب زده دوباره نام حـسن زنده شد در این عـالم که بچه شیـر جـمل پـایْ در رکاب زده کـفـن به جـای زره بـر تنت کـند مـادر به اشک دیده به گـیسوی تو گلاب زده نگـاه شور ز روی تو دور، پـور حـسن که چشم؛ زخـم شرر بر دلِ کـباب زده مـدیـنـه زنـدگـی مــادرم ز هـم پـاشـیـد چه ضـربه‌ها که به اولاد بوتـراب زده همین‌که نـالـه زدی ای عـمو بیا کـمکم عمو ز خـیـمه رسیـده ببـین شـتاب زده به پیش دیده من پـنجه خورده کـاکُلِ تو عدو به گـیسوی آشفـته‌ات خضاب زده زِ زخم سینه و پهلو و صورتت پیداست کسی که ضربه زده از روی حساب زده
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت قاسم با سیدالشهدا علیه‌السلام
مشتاق میدان رفـتنم رخصت عموجان سر می‌دهـم پای تو بی‌نـوبت عموجان آئـیـنه‌دار غـیـرت‌اللهـم که جاری است در رگ رگ من جای خون غیرت عموجان من وارث شیـر جـمل هـستم مگـر نه؟ مثل پـدر دارم دل و جـرأت عمو جان جـای کـلاه جـنــگــی‌ام عــمـامـه دارم یک پا حسن هستم در این هیبت عموجان الموت احلی من عـسل یعنی‌که شیرین باشـد بـرایم مـرگ با عـزّت عـموجان جـای زره لـطـفی بـکـن دیـگـر بـرایم فکر کفن بـردار بی‌زحـمت عـمـوجان پای تو را بوسـیدم و افـسوس از اینکه دیگر ندارم بیش از این فرصت عموجان با اکـبـرت فـرقـی نــدارم مـی‌گــذاری در معرکه صورت بر این صورت عموجان طـعـم غــلاف بـی‌هـوایـی را چـشـیـدم دیـگـر نـدارد بـازویـم قـوت عـموجان این فـرقۀ خـون‌ریـز سنگ‌انـداز کوفه از کـشـتـن ما می‌بـرد لـذت عـمـوجان خـوشبـخـت از آنم می‌شوم قـربانی تو دلـشــوره دارم بـابـت پـیــشــانـی تــو لشگر که بغضش شد فراهم حمله می‌کرد شیطان پرستی هم مصمم حمله می‌کرد گفـتـم انـابن المصـطـفی امـا ابـوجـهـل سـوی رسـول الله خـاتـم حـمـله می‌کرد الله اکـبــر نــقـش روی بـیــرقــم بــود بی‌اعـتـنـا حتی به پـرچـم حمله می‌کرد آئــیــنـۀ روی عــلـی بــودم کــه دیــدم مـردی شـبـیـه ابن مـلجـم حمله می‌کرد تا بـشـکـنـد مـثـل دلــم فــرق ســرم را می‌آمد از نزدیک و محکم حمله می‌کرد از کـینه‌تـوزان جـمل بود آنکه با غیظ سـمت حـسن‌های مـجـسم حمله می‌کرد با نـیّت مـهـمـان‌نـوازی کـوچـه وا شـد کوفی به جای خـیر مقـدم حمله می‌کرد تنهـا نه آن تـازه نـفـس‌هـایی که بـودند تا پـیـرمـردی بـا قـد خـم حـمله می‌کرد راه نـفـس را تـا بــبــنــدد در گــلــویـم یک طایفه پـشت سر هـم حمله می‌کرد با قصد قربت سمت من نیزه می‌انداخت هر کس میان معـرکه کـم حمله می‌کرد چشم کـبـود من دلـیل اشک زهـراست فـرق شکسته هم یـقـیـناً ارث مولاست
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت حضرت قاسم علیه‌السلام
چـشم هایت حدیث مهـجـوری مثل زهـرا تو سرِّ مـسـتوری آیه در آیـه نـور عـلی نـوری از پـلــیـدی هـر آیـنــه دوری تو و یک کهکـشان فـداکاری سیزده ساله میـر و سـرداری چون پدر صورتت تماشایی‌ست چهره‌ات آفـتاب زهـرایی‌ست دل بـخـشـنـدۀ تو دریـایی‌ست شهره‌ات تا هـمیشه آقایی‌ست وقـت احـسـان شـبـیه بـارانی چـون پـدر عـزت کـریـمـانی بـین سـرها سـری به تـنهـایی تو خودت لشکـری به تنهایی حـیـدر دیـگـری به تـنـهـایـی شمس روشنـگـری به تنهـایی بـرنـدار از رخـت نـقـاب آقـا می‌شود شـمس در عـذاب آقـا می‌روی کاش که زمین نخوری مثل کوچه تو هم کمین نخوری سنگ بر صفحۀ جبین نخوری زیر شمشیرها تو چین نخوری مادرت بین خیمه خون جگر است نـازکی تن تـو درد سـر است کـوفه در تو مـدیـنه را می‌دید هر که زد ضربه‌ای به تو خندید تـن بی‌جـوشـنت ز هم پـاشـید تـا عـمـو نـالـۀ تو را بـشـنـیـد آمـد در بَــرت کــشــیــد امــا چه سبک گشته پیکـرت حالا
: امتیاز
|